Ervaring Jacco Hopman
Toen mijn maatje Richard vertelde dat hij zich had opgegeven voor een weekend als vrijwilliger om vluchtelingen te helpen, raakte ik geboeid. Nadat ik eea had gelezen over de stichting Stand By You Foundation, besloot ik dat ik ook mee wilde gaan om vanuit een humane overtuiging, mensen die het heel slecht hebben, te helpen. Ik had al een tijd het gevoel dat ik geheel belangeloos iets voor anderen wilde doen, dus dit was een mooie kans om hier gevolg aan te geven.
Nadat ik me had ingeschreven ben ik, net als alle andere vrijwilligers gaan inzamelen om spullen mee te nemen naar Duinkerke. Ik begreep dat er zo’n 500 tot 1800 mannen zouden zijn. Wellicht een paar kinderen en vrouwen, maar in ieder geval een grote groep hulpbehoevenden. Toen de dag van vertrek was aangebroken, hadden Richard en ik al een auto vol aan kleding en eten verzameld. Vol goeie moed vertrokken we naar Duinkerke, waar we onderweg kennismaakten met 13 andere passievolle vrijwilligers. Eénmaal aangekomen in Duinkerke gingen we kleding uitzoeken en fruitpakketten maken. Ondanks de lol die we al met elkaar hadden, voelde ik me toch ook wel een beetje gespannen over wat me te wachten stond. Ik had mezelf beloofd om er blanco en vrij in te gaan, maar probeerde me er wel een voorstelling van te maken.
Uiteindelijk gingen we vol bepakt met fruit aan het einde van de middag naar ‘the jungle’, want zo noemen ze de plek waar de vluchtelingen slapen en bivakkeren. We kwamen aan op een grote parkeerplaats en zodra we aankwamen, werd er al een rij gevormd door de mannen. Hopend op kleding, schoenen of eten. We gingen beginnen met uitdelen van het fruit, en al snel zag je dat de meeste mannen meerdere keren kwamen om maar zoveel mogelijk voedsel binnen te krijgen. Toen dacht ik al…wat zou ik gedaan hebben als het om overleven ging….exact hetzelfde. Er kwam nog een auto met vrijwilligers aan, en zodra de auto stilstond werd er in de auto gekeken en deed een vluchteling de deur open. Zo snel als hij was pakte hij vanuit zijn overlevingsmechanisme een paar schoenen eruit. Geschrokken renden we erachteraan om de schoenen terug te pakken. Een pijnlijk moment, want hij wilde overleven en had gewoon ‘nieuwe’ schoenen nodig en wij wilden ze terug omdat we vonden dat het op een eerlijke manier qua verdelen moet gaan. Toen realiseerde ik me eigenlijk al wat een mens doet om te overleven. De sfeer werd grimmiger en we besloten toen het daglicht verdween, te vertrekken. Onder de indruk van dit korte moment gingen we vol emotie weer terug naar het hotel. Gelukkig was dit een eenvoudig hotel, geheel in lijn met soberheid en basis… voor zover je daarvan kunt spreken. Toen ik onder de warme douche stond, voelde ik me een beetje schuldig. Ik zou zo graag 1 dag willen wisselen met iemand die het nodig heeft om even warmte te voelen.
In de avond werden we uitgenodigd bij wat mensen in ‘the jungle’ ze hadden thee gemaakt, zelfs allerlei koekjes gekocht om het ons naar de zin te maken. Moet je voorstellen, mensen die niets hebben. Een klein tentje, kampvuur en elkaar. En gewoon spullen kopen voor ons om ons gastvrij te ontvangen. Onbegrijpelijk humaan om vanuit je eigen leed iets voor anderen te doen. Ik realiseerde me dat met al mijn luxe en huis en auto en alles wat je ‘for granted’ neemt, in het niets valt met wat deze mensen moeten doorstaan. Wat een inzichten zeg…
De volgende dag stonden we al vroeg op en deden we de voorbereidingen voor het ontbijt en lunch voor de vluchtelingen. Nadat alles klaar was, reden we naar ‘the jungle’ om ze een heerlijk broodje omelet en een bakkie thee te brengen. Direct stonden ze in lijn om te helpen op te bouwen en om een aggregaat voor stroom (opladen telefoon en powerbank) te starten. Wat er gebeurde toen we begonnen met uitdelen van eten was zo dubbel. We hadden het gezellig met elkaar, en de band die we als vrijwilligers als snel opbouwden was super en er werd veel gelachen. Toch was er ook een andere, bittere waarheid. Overleven, voor jezelf opkomen, voordringen in de rij om eten te krijgen, 3x aansluiten om nog een broodje te krijgen. Aan de andere kant… de blikken in hun ogen.. zoveel dankbaarheid voor wat voor ons iets kleins is…voor hun een echte ‘touch of humanity’ was. O wat voelde ik me rijk, rijk dat ik iets kon doen om hun leed wat te verzachten. Rijk, omdat ik geheel belangeloos met ze kon praten, dat ze hun verhaal konden doen. En wat een trauma’s kreeg ik te horen. Ik zal je de details besparen, maar het is echt verschrikkelijk.
Toen de tweede dag op z’n eind kwam, gingen we met een dubbel gevoel weer weg. Een afscheid dat moeilijk was. Wij gingen weer naar ‘de bewoonde wereld’ en zij, zonder tent of genoeg warmte, de nacht in het bos in. Wat een contrast. Ik heb vandaag heel veel mijn tranen moeten bedwingen, maar man o man….wat een leed. We gingen met z’n allen uit eten en wat hebben we gelachen, en wat hebben we een mooie gesprekken gehad met elkaar. Wat een impact had deze dag. Na gezellig nog gekletst te hebben met elkaar gingen we slapen, opladen voor de volgende dag.
Weer vroeg op, en voedsel en kleding in tassen doen voor de vluchtelingen daar. Allerlei eerste levensbehoefte spullen. Alle auto’s weer vol en hop naar het kamp. Daar aangekomen, werden we weer hartelijk ontvangen door de mannen! Praatje en hulp bieden… alsof we ze al heeeel lang kenden. Nadat we alles hadden opgetuigd, gingen we starten met het ontbijt. We waren in een vrolijke bui, althans zo voelde ik dat. We hadden muziek aan, waren aan het zingen en dansen. De vluchtelingen moesten erg lachen om die gekke Nederlanders en deden zelf een beetje mee. Jeemig, wat voelde ik me fijn dat we samen met alle vrijwilligers deze ochtend de mannen konden laten lachen. Op Nederlandse muziek, lekker jaren 80, swingen met elkaar. Mega mooi dat we als 15 individuen, al na zo’n korte tijd een super band met elkaar hadden. En ondanks het leed wat er was, iets hebben kunnen bijdragen aan ‘touch of humanity’. Eén van de vluchtelingen zei tegen me: we are so happy that you are here, thanks to you we have hope….snik.. De ander zei weer: ‘animals live in the jungle, not humans…..auw!
Hoop op een beter bestaan, hoop om naar Engeland te kunnen komen. Zo hoopvol als ze waren, maar zo uitzichtloos op een echt beter bestaan. Politie die de tenten weghaalt om de paar dagen, een regering die naar mijn mening niet veel doet om dit leed op te lossen. Onbegrijpelijk hoe de vluchtelingen proberen hoop te houden, maar ook hoop te putten uit onze zorg. Eten, kleding, maar ook medische zorg hebben we verleend. Vooral schurft is veel voorkomend vanwege gebrekkige hygiëne. Zo hartverwarmend dat we een topper hadden die urenlang de mensen medisch verzorgde. Geweldig alle inspanningen.
Toen mijn maatje Richard me attendeerde op het feit dat er mensen op slippers en sandalen zonder sokken liepen (het was nat en koud die dag), knakte er iets in mij. Richard besloot zijn schoenen aan te bieden en ik twijfelde geen moment. Allebei haalden we uit de auto onze schoenen en haalden deze twee mensen uit de rij en gaven ze onze schoenen. Je had hun gezichten moeten zien…. Als blijdschap een cijfer mocht krijgen, dan werd het een 10+. Wat waren ze dankbaar, en wat voelde ik me gelukkig dat ik hem mocht helpen. Daarna plinkte ik een traan weg en ging weer vrolijk verder met ‘er echt te zijn voor ze’. Luisteren naar hun verhalen en hoop.
Dit weekend heeft voor mij een enorme impact gehad, ik heb veel inzichten gekregen. Inzichten over overleven, inzichten over gastvrij zijn terwijl je niets hebt, inzichten over grote harten van de hulpverleners die belangeloos helpen, inzichten over dat ‘the touch of humanity’ heel belangrijk is voor de mensen daar, inzichten over hoe belangrijk het is dat je met weinig gelukkig of tevreden kunt zijn, inzichten dat je mag waarderen wat je hebt. Dagen erna ben ik er nog mee bezig en hoop dat ik nog veel mag bijdragen aan het helpen van mensen, want daar word ik oprecht blij van.
Ik bedank alle vrijwilligers voor hun inzet, en hoop met dit bericht dat ik vele mensen kan bewegen om iets bij te dragen aan het verzachten van hun leed. Ik weet zeker dat we dit weekend een echte ‘touch of humanity’ hebben weggezet. Toppers van de organisatie en vrijwilligers….bedankt!