De Stichting “ stand by you Foundation ” is in de maand april weer richting Duinkerken vertrokken om hulp te bieden aan de aanwezige vluchtelingen die onder erbarmelijke omstandigheden zich staande moeten houden. Allereerst wordt er via diverse media gezocht naar beschikbare vrijwilligers die bereid zijn om deze 3 dagen zich volledig in te zetten voor deze missie.
Een goede voorbereiding is daarvoor nodig en dat is wel toevertrouwd aan het bestuur van de stichting die deze missie al heel wat jaren bezighoudt en elke 4 tot 6 weken probeert daar aanwezig te zijn.
Als nieuwe vrijwilligers kregen we tips om ons voor te bereiden en konden we in voorgaande weken van april bezig houden met zoeken naar benodigdheden zoals kleding, tenten, slaapzakken, hygiëne pakketten, etc.. Ook zijn we druk doende met het zoeken naar financiële ondersteuning om te zorgen dat we op locatie voldoende etenswaren konden inkopen. Wat ook belangrijk is dat je als team ook een hechte band hebt en elkaar voldoende leert kennen.
Op 6 april zijn we vertrokken en konden we elkaar ontmoeten bij een tankstation net voorbij Antwerpen om hier de wagens met alle spullen anders te gaan indelen. Dit heeft uiteraard ook zo zijn gezellige en leuke momenten, de sfeer zat er toen al goed in ondanks dat je elkaar nog nooit ontmoet hebt. Alle losse hygiëne middelen moesten als een lopende band langs de tafel in zakjes gedaan worden om later goed en eerlijk onder de mensen te verdelen. Ook herverdeling van de auto’s zodat je goed overzicht hebt in welke auto nu welk product ligt.
Zo gezegd zo gedaan en op weg naar Duinkerken.
In de loop van de middag komen we aan op de parkeerplaats waar de mensen zich in de nabije omtrek van die locatie bevinden. Allereerst gingen met z’n allen een rondje lopen over de grasvelden en de beboste omgeving. We kregen voortdurend uitleg van de bestuursleden die uiteraard bekende mensen zagen. Uiteindelijk kom je steeds dichterbij hun verblijfplaats en moet je helaas constateren dat dit niet meer lijkt op kamperen. Eigenlijk mensonterend om te zien dan tentenkampen vernietigd zijn, mensen gevlucht en alles achtergelaten. Dan wordt je wel weer stil en denk je “dit kan toch eigenlijk niet” althans verwacht je dit niet aan te treffen 2,5 uur rijden van thuis. We aan op gegeven moment wat benadering zoeken en krijgen contact met de vluchtelingen. Ondanks wat ze allemaal dagelijks meemaken ogen ze heel gastvrij en vriendelijk. Sommige spreken redelijk tot goed Engels en wat je het meest hoort is toch dat ze regelmatig verrast worden door politie die zeer vroeg in de ochtend de tenten en slaapzakken komt vernietigen. Omdat op de vrijdag meestal geen vrijwilligers worden verwacht was het erg rustig en zijn we rustig naar ons hotel gegaan enkele kilometers verder. Ook wij moeten eten en slapen en de dag van morgen doornemen.
De volgende morgen de taken verdelen en boodschappen doen. Uiteraard hadden we al het nodige van huis meegenomen maar dat was toch nog niet voldoende. De plaatselijke supermarkt was er blij mee want je hebt nogal wat nodig en dat past niet in 1 auto. Water, melk, suiker, meel , olie , toiletpapier en nog veel meer. Vervolgens moet dit aan de lopende band op de parkeerplaats van het hotel stuk voor stuk in een tas gedaan worden om ook zo snel en eerlijk te verdelen. Ook dan weer een plan bespreken wanneer je wat gaat doen. Het plan van die dag om eieren te bakken en uit te delen met brood. In kolonne naar de locatie om vervolgens strategisch de spullen klaar zetten en onder het genot van koffie en muziek te starten met bakken. De eerste mensen komen rustig aanwandelen en we beginnen met gesprekken en persoonlijke aandacht.
Onder het genot van een heerlijk gebakken ei, een kop koffie of thee merk je dat er steeds meer mensen vanuit alle hoeken en gaten komen aangelopen, het wordt nog een soort druk!
Onze generator maakt overuren omdat hier alle mobiele telefoons weer worden opgeladen. De muziek box probeert daar doorheen te dreunen voor de gezellige noot. Toch belangrijk dat je ondanks de schrijnende situatie er wel een gezellige sfeer moet kweken met de mensen en dat is ons keer op keer gelukt. Het weer hielp ook grotendeels mee en een zonnetje maakt toch ook heel veel goed. Tussentijds worden er zorgvuldig kleding en schoeisel uitgedeeld maar daar moet je dan wel voorzichtig zijn en ieder op zijn beurt de mogelijk moet geven om iets te vinden. Potten en pannen zijn ook een gewillig artikel om zelf te koken en te braden. In de loop van de tijd zie je steeds meer organisaties verschijnen die ieder op zijn of haar manier hulp biedt.
Jongelui die hier al maanden 5 dagen in de week met hun landrover komen om te zorgen dat er wifi is en dat met verbinding kan zoeken met het thuisfront. Elke dag rond de klok van 4 uur wordt er vanuit Calais warm eten verzorgt en komen er mensen uit Nederland aan om gezellig hamburgers bakken en gaan vervolgens einde van de dag weer naar huis. Hoe simpel en eenvoudig kan het zijn om je medemens te helpen. Ook medische ondersteuning is aanwezig om bij ziekte of wat dan ook de nodige eerst hulp te bieden. Goed om te zien dat we niet alleen zijn en dat het toch een algemeen bekend probleem is wat vele mensen zien en gelukkig daarvoor klaar willen staan.
Veel verschillende nationaliteiten met hun eigen leven en verhaal, emoties en religies, oud en jong,
verdriet en toch ook een lach, enigszins gelaten en geaccepteerd in het lot of juist gedreven en op zoek naar een nieuw leven. Na enige tijd vermengen we ons onder de mensen en gaan gesprekken aan en dat is toch wel indrukwekkend. Ook een gezin uit Syrië en Iran, gevlucht met kleine kinderen, die zich voorlopig nog konden huisvesten in de nabij gelegen gymzaal. Men oogt gezond en vitaal maar naarmate je het gesprek volgt krijg je steeds meer het gevoel van onbegrip en merk je dat wij het eigenlijk gewoon vreselijk goed hebben.
Het is ook wel goed om je even af te zonderen en het park in te lopen samen met anderen en gewoon even op bezoek te gaan bij de bewoners. Je wordt gastvrij ontvangen en krijgt overheerlijke zelfgemaakt thee aangeboden. Een persoonlijk gesprek en eventueel kun je even kijken hoe deze mensen slapen en wonen. Je moet je indenken dat enige weken daarvoor het enorm koud en guur was, niet uit te houden zouden wij zeggen, nauwelijks beschutting en dan nog steeds ook weer de politie die dat wegneemt wat jou nog net in leven houdt. Vervolgens ga je na veel indrukken toch weer richting hotel en fris je op en ga je met de groep eten.
Een evaluatie van de dag en strategie voor de volgende morgen.
Ook dan weer een gezellige avond onder elkaar wat zeker ook nodig is voor de onderlinge band met elkaar. De volgende morgen is het zondag en breekt de laatste dag aan, koffie en thee zetten, de rommel in de auto ’s weer verdelen en op orde brengen. De laatste boodschappen inkopen , kamer opruimen en hotel verlaten en dan gaan we weer.
Eigenlijk een vergelijkbare dag als de zaterdag met heel veel mensen en de ervaringen die ze hebben van de vorige dag. Toch weer iedere nacht een poging om naar Engeland te gaan met de vrachtwagen en de boot. Wij kunnen als vrijwilliger hier uiteraard alles van vinden en hebben daar ook onze mening over. Het veranderen doen we het niet, de politiek hebben we geen invloed op, de risico’s en gevolgen zien wij ook. Het enige wat ons bezighoudt is simpel kijken naar de mens en alleen maar daar hulp bieden waar het kan. Een aai over je bol, een arm om je heen, een luisterend oor, kan voor een mens al zoveel betekenen en dat zouden we allemaal eens wat vaker moeten doen. Het geeft zoveel voldoening aan jouzelf als persoon en dat mag je niet opvatten als een eigen belang maar wel om je elke keer weer bewust te maken van het feit dat wij het veel te goed hebben en we elke keer weer fris en opgewekt beginnen aan een nieuwe missie.