ERVARING VAN SARA AUGUSTUS 2020
Inmiddels is het alweer enkele dagen geleden dat we vertrokken naar Duinkerke.
Van te voren wist ik niet echt wat me te wachten stond en na afloop weet ik niet hoe ik die plaats moet beschrijven. Eigenlijk is het onmogelijk om uit te leggen wat ik daar zag.
We hebben vast allemaal een beeld van vluchtelingen maar hun verhaal begint pas echt te leven als je ze in de ogen kijkt. Als ze je openhartig vertellen over hun moeilijke reis en het harde bestaan. Nog dagen later zie ik die ogen voor me en komen de gezichten terug. Ik ben weer thuis maar die beelden zijn meegereisd uit Frankrijk. En misschien maar beter ook, zo kan ik ze niet vergeten.
Toen we vrijdags aankwamen viel me al op dat deze ogen anders stonden. Ze waren dof en leeg. Sommige mensen zaten en staarden met hun donkere kijkers naar een punt in de verte. En ik begrijp dat volkomen. Als je bent gevlucht en alles achter hebt moeten laten en tegelijk zoveel trauma hebt meegenomen, dan kan je niet anders. Het verleden is onuitwisbaar en de toekomst onzeker. Want om in Engeland te komen moeten ze eigenlijk een smokkelaar in vertrouwen nemen. Dat kost tijd en geld en misschien zelfs hun leven….
Met wat we konden hebben we geprobeerd de ontmenselijking tegen te gaan. We hebben gepraat, gelachen, gedanst, gegeten en gespeeld. En op die momenten vervaagden de verschillen tussen ons en botsten onze werelden niet langer…Want uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde nodig om mens te kunnen zijn.
Toch zijn onze levens niet te vergelijken. Voor ons gaan veel deuren open, we hebben recht op onderwijs en kans op een goede baan. Voor de mensen in Duinkerke zijn veel deuren dicht. En als de deur van de vrachtwagen sluit achter de gezinnen en onschuldige jongens begint die onzekere toekomst pas.
Ik wens ze een veilige reis.
Ik zou een blog, reisverslag of boek kunnen schrijven maar voorlopig laat ik het hierbij.
Ik ben onwijs dankbaar voor de donaties die ik mocht ontvangen voor de vluchtelingen in Duinkerke.
Eigenlijk zou iedereen ooit zo’n reis moeten maken, als was het maar om die mensen in de ogen te kunnen kijken….
